36Shares

Het dames wielrennen is de laatste jaren gelukkig flink in opkomst. Het verhaal van Claudia van Leeuwen over haar Marmotte 2013 deelname is een mooi voorbeeld van iemand die weet wat ze wil en in de aanloop naar de Marmotte veel opzij heeft gezet om op 6 juli in de Franse Alpen te kunnen knallen. Of Claudia haar ultieme fietsdoel heeft behaald en hoe kun je lezen in haar persoonlijke verhaal.
Heb jij de Marmotte ook gereden, laat het ons weten. Je ervaring is van harte welkom, ook voor deelnemers van volgende edities.
Mail het naar robert@marmottecyclo.nl 

“Juni 2002, 29 jaar jong: samen met een aantal leden van onze triathlon-vereniging hebben we besloten om de Marmotte mee te fietsen. In mei daarvoor hadden mijn vriend en ik al wat extra kilometers gefietst op vakantie, met als toetje het beklimmen van de Mont Ventoux (vanaf de zwaarste kant!).

Een aantal dagen voor de Marmotte komen we aan bij een camping richting Venosc. De dagen dat we er zijn maken we nog wat extra klimkilometers, zoals de Telegraph en de Galibier en ook les Deux Alpes. Daarnaast genieten we van het mooie weer.
Op de donderdag voor de Marmotte rijden we de Alpe d’Huez op om ons daar in te schrijven (dat kon toen nog gewoon terplekke!). Vrienden die later op vrijdag arriveren, kunnen ook nog inschrijven. Vol goede moed starten we op dé zaterdag. Helaas begint het al vrij snel te regenen. Tijdens de beklimming van de Glandon komen al veel fietsers terug naar beneden gereden. Op de top van de Croix de Fer (toen ging de Marmotte nog via deze col) begrijp ik waarom meer dan de helft (zo bleek later) van de mensen terug keert: wat een hondenweer, wat een kou! Ik probeer snel door te rijden, maar vind het dood-eng om af te dalen. Er ontstaan aardig wat flinke stroompjes op de wegen, mijn remmen reageren amper en ik heb het ijskoud! Op een gegeven moment nadert mij een Nederlands busje van achteren en ik vraag of ik mee kan rijden. Zo daal ik de Croix de Fer af: absoluut niet zoals het hoort en zoals ik had gewild…………….Onderaan afgezet en verder gefietst: de Telegraph op en de Galibier. Ook daar een enorme kou! Uiteindelijk kom ik na veel geploeter aan bij de voet van de Alpe d’Huez: ik ben te laat om nog omhoog te mogen. Van ons groepje van 8 fietsers zijn er slechts 3 doorgefietst na de Croix de Fer en hebben slechts 2 de top van de Alpe d’Huez gehaald. Een percentage wat tekenend was voor het uitvalpercentage van die dag onder de groep gestarte Marmotte-rijders.

September 2012: na wat omzwervingen van sporten, waarbij ik op een gegeven moment zelfs mijn fietsen (ATB en race) heb verkocht, ben ik sinds een jaar toch weer op de fiets te vinden: de ATB. Wij wonen aan een bos, en toen een groepje ‘dames’ uit het dorp gingen fietsen, kriebelde het dusdanig dat ik toch maar weer een ATB heb gekocht en al weer een jaartje mee-hobbel. Ik merk echter dat ik meer wil, dat het me vaak niet uitdagend genoeg gaat. Eigenlijk………… zou ik wel weer op de weg willen fietsen: lange afstanden, in de bergen. Ik koop een racefiets en heb me bedacht dat ik in 2013 graag de Marmotte mee wil rijden: nu om ‘m echt uit te rijden, inclusief de beklimming van de Alpe d’Huez! Ik benader een oud-triathlon lid (dwz, zij is nog triathlonlid, ik al een poos niet meer) en vraag haar of ze met mij mee wil trainen. Bij haar vind ik wel de uitdagingen die ik bij de ‘dames uit het dorp’ jammer genoeg niet vind. We beginnen gestaag met trainen en zitten al vrij snel weer op de atb bij ‘haar’ in het bos, het Reichswald bij Milsbeek. Ik geniet van de klimmen, het afdalen, het doorrijden. Hoewel ik nog niet zeker weet of ik überhaupt wel mee kan doen met de Marmotte (de inschrijving is nog niet geopend) ben ik gemotiveerd: deze keer zal ik het gaan halen!!!

Als ik het goed heb, was het in de nacht van 30 november op 1 december 2012, 0.00u, dat de inschrijving van de Marmotte open ging. Ik ben absoluut geen avondmens en het was voor mij dan ook een hele opgave om op te blijven. Maar, mijn wachten werd om 0.20u beloond, met een bevestiging van mijn inschrijving: nu was het helemaal echt: ik ging de Marmotte fietsen!!

Kerstvakantie 2012: de temperatuur is hoog, zo’n 12, 13 graden en ik zit in die weken dan ook al op de race-fiets. Helaas met heel veel wind (!!!!) en helaas ook plensbuien, maar enorm gemotiveerd voor de Marmotte. Helaas, deze hoge temperaturen waren slechts van korte duur, en ik hoef waarschijnlijk niemand nog te vertellen wat een rot- 2e helft winter / voorjaar we hebben gehad. Regelmatig gepland om te gaan fietsen, ook samen met mijn trainingsmaatje, maar met 10 cm sneeuw: niet echt je van het! Op de momenten dat we wel kunnen fietsen, is het koud en ik heb nog nooit zo lang met thermo-ondergoed gereden. Nog nooit zoveel het weer vervloekt als dit jaar.
Maar, “na regen komt zonneschijn” (zeggen ze) en zowaar kon ik vanaf april dan toch toertochten gaan rijden, kilometers gaan maken. Elk weekend ben ik op pad geweest naar toertochten. Bij de eerste lange tocht (110 km in Siebengewald) zag ik nog erg op tegen de afstand. Een maandje later ging ook 130, 140 km goed. In mei hadden mijn (inmiddels) man en ik een trainingsweekje gepland. We zouden naar de Vogezen gaan, of naar de Alpen, of anders misschien naar de Eifel: er moest immers geklimd worden. In eerste instantie zouden we op woensdag gaan, maar het was toen nergens goed weer. Toen besloten om op zaterdag te gaan, maar ook toen geen goed weer. Toen besloten om thuis te blijven, maar daardoor wel Tilf-Bastogne-Tilf kunnen rijden (met inmiddels een 2e fietsmaatje). Eerder had ik bijna al mijn toertochten alleen gefietst, omdat mijn trainingsmaatje dan net niet kon.
Eerlijk gezegd was het tijdens Tilf-Bastogne-Tilf erg prettig om niet alleen te hoeven fietsen, want het was zwaar. Die weken volgden meerdere zwaardere tochten waaronder de lange afstand bij La Chouffe als hoogtepunt.

 

15 juni 2013: We hebben onze spullen gepakt, de caravan is geladen en de fietsen staan erop. We reizen af naar Allemont (ongeveer 10 km voor Bourg d’Oisans) waar we een rustige camping vinden. Het is warm en de dag na aankomst ga ik op de fiets. Een mooi rondje via de eerste 5 bochten van Alpe d’Huez, bij la Garde rechtsaf (heerlijk weer in de rust!), weg vervolgen (erg mooi!!) en uiteindelijk via een afdaling naar de Col de Sarenne. Wow, wat was dat zwaar die eerste tocht: toch wel hele andere koek dan de Ardennen en absoluut niet gewend om in de warmte te fietsen! Het was de bedoeling om na de top van de Sarenne via Alpe d’Huez en via Villard Regulas terug te fietsen. Bij de de top van de Sarenne besluit ik in de auto te stappen (mijn man c.q. verzorger stond op de top met onze 2 honden): het was genoeg voor vandaag! De dag erna, de Glandon op. Weer 35 graden en wat een rot berg in het begin. Het was afzien en na een hele lange tijd (ik geloof wel bijna 3 uur of zo) ben ik op de Croix de Fer: de gedachte “het wordt helemaal niets met die Marmotte” spelen door mijn hoofd. Maar gelukkig, gewenning en trainen in de bergen helpt echt! In de ruim 2 weken die volgen ga ik steeds beter fietsen, maak ik vele kilometers en mooie rondes met daarin o.a. (weer) de Glandon met de Madeleine, col de Ornon in een mooie ronde van ongeveer 95 kilometer, een spannende klim naar Villard Notre Dame (die tunneltjes zijn echt stik-donker, zelfs mét lampje), (weer) de Glandon met op de terugweg de Croix de Fer (vanaf ‘de andere kant’), een mooie tocht naar la Berarde (aanrader!) en toch ook weer de hele ronde met col de Sarenne, nu wel terugfietsend. Overigens echt een goede tip van mijn trainingsmaatje (die bijna jaarlijks in de Alpen komen) om het gratis fietsboekje bij office du Tourisme in Bourg d’Oisans te halen. Ondertussen is (gelukkig) ook de Galibier geopend en na ‘m eerst met de auto te hebben bereden (wat een sneeuw nog: dan voel je je echt klein!!), is mijn laatste trainingstocht die van de Telegraph en de Galibier. Omdat ik weet dat de tijdslimiet in de Marmotte voor de Alpe d’Huez voor mij krap zal zijn, klok ik tot de top van de Galibier om te zien in welke tijd ik bij de voet van de Alpe d’Huez kan zijn: dan weet ik tijdens de Marmotte als ik op de Galibier ben of ik nog kans maak om de limiet van 18.15u te halen. Ik klok: 1u 22 minuten………..

6 juli 2013, 40 jaar jong: het is vroeg in de ochtend en ik fiets al naar Bourg d’Oisans: ik ben niet de eerste.
WAUW!!! Even heb ik kippenvel: dit is waar ik 7 maanden naar toe heb geleefd en nu rijd ik hier. Het gaat helemaal goed die dag! Ik ‘vlieg’ de Glandon op, waar ik menig fietser in kan halen en zelfs marmotten zie in het laatste stuk voor de top. Ik daal de Glandon ‘rustig’ af (ik ken ‘m ondertussen na al 2 keer eerder afgedaald te hebben) en zie helaas toch mensen naar beneden vliegen: letterlijk en figuurlijk. Ik kijk mijn ogen uit met al die fietsers. Ook de Telegraph en de Galibier verlopen goed en ik sta te kijken van de hoeveelheid mensen die langs de kant zitten om bij te komen. Geen enkel moment heb ik getwijfeld of ik het zou halen: het zat helemaal goed in mijn hoofd en in mijn lijf. Om 15.45u was ik op de top van de Galibier. Ik hoefde me absoluut niet druk te maken om de tijdslimiet. Bij de voet van de Alpe d’Huez heb ik rustig gegeten, gedronken, bidons bijgevuld, gepraat met mijn man, om zo uiteindelijk ‘op mijn gemak’ (kan dat bij de Alpe d’Huez??) de Alpe op te gaan. Op de camping stonden andere campinggasten er van te kijken dat ik in die 3 weken de Alpe nog niet was opgeweest. Eerlijk gezegd vind ik het absoluut geen mooie berg: te gemaakt, te nep, te druk. Het mooie aan het beklimmen van de Cols in de Alpen is het laatste stuk, waarbij de natuur meer en meer het landschap gaat overnemen en je je steeds kleiner voelt worden. Helaas wordt het op de Alpe alleen maar drukker en bebouwder. Maar goed, het is de laatste ‘pukkel’ die overwonnen moet worden bij de Marmotte en dus trap ik gestaag de kilometers weg. Met mijn tripple en bladen voor en achter 30 – 30 kan ik blijven trappen en neem ik zelfs zo wat mensen (mannen! sorry, maar het blijft leuk om als vrouw zijnde met je tripple makkelijker te kunnen fietsen dan ‘getrainde’ mannen…) mee op sleeptouw. Ik zie veel mensen op de muurtjes zitten langs de weg en sta er van te kijken wanneer blijkt dat deze mensen allemaal nog omhoog moeten. Ik denk dan “zolang je op dat muurtje blijft zitten komt die top echt niet dichterbij?”. Tijdens de hele 175 km heb ik nergens gezeten, wel gestopt om goed te eten, maar dan altijd staand. Ik ben dan wat huiverig om te zitten: kom ik dan nog wel op gang??
Om 19.55u kom ik over de finish op de Alpe d’Huez en ik voel me goed!! IK HEB HET GEHAALD!!!!!!
11 jaar na mijn eerste poging ben ik op tijd over de finish gekomen. Wat een dag, wat een ervaring, wat een prestatie. Wat kan een mens, wat kan een lijf toch veel aan. Geen enkel moment heb ik er doorheen gezeten, geen enkel moment heb ik getwijfeld. Ik heb genoten die dag zoals ik had gehoopt dat ik zou kunnen en mogen genieten………….
Een goede week later ben ik bij de osteopaat (vanwege een val van een paard 3 jaar terug ben ik wat ‘scheef’: even ‘reseten’ bij de osteopaat helpt me dan). Wanneer ik naar hem uitspreek dat ik er zo van sta te kijken hoeveel je lijf kan hebben (bijna 13 uur onderweg op de fiets) antwoord hij vrij nuchter: “als je goed getraind ben kan veel: je lijf is immers gemaakt om te bewegen!”. Tja, wat moet ik daar nog op zeggen.

Na deze mooie Marmotte-ervaring kijken we al weer uit naar volgend jaar. Voor mijn man staat de 3-Landergiro op de planning en ik hoop mee te mogen doen met de Dolomieten-maraton (helaas zijn er heel veel mensen die dat graag willen). Het fietsvirus is weer terug in het bloed…………….

juli 2013
Claudia van Leeuwen”

36Shares