77Shares

Na dik 180 km trappen, ruim 40 graden op m’n pan en een routeboekje (dankzij puisten als de Col du Glandon, de Col du Mollard en met name dat kreng van een La Croix de Fer) waar menig Tourrenner een hartverzakking van krijgt, baal ik een tikkeltje dat ik op 15 minuutjes een officiële eindklassering misloop, maar a la: Het was schön!

Was het een mooie week? Jazeker.
Heb je afgezien?
Jazeker.
Ga je het nog eens doen?
Nee. Denk ik. ;-)

Dit fraaie stukje proza postte ik vlak na terugkeer op m’n Facebookpagina. En je weet; Facebook liegt nooit.

Eerder schreef ik al over de aanloop naar mijn allereerste Marmotte ooit. Na een heerlijke stage op Gran Canaria, een prima Amstel Gold Race en mijn waardevolle ervaring van Alpe d’HuZes 2013 leek er geen vuiltje aan de lucht. Tijdens een trainingsweekend in de Vogezen werd ik echter zodanig op een hoop gereden dat ik het mijn teamgenootjes tot op de dag van vandaag kwalijk neem dat er geen professionele hulpactie werd opgestart toen ik na drie kwartier ons chalet nog steeds niet had bereikt. Gelukkig bleek de La Chouffe Classic een prachtig decor voor persoonlijke revanche en ietwat opgekalefaterd zelfbeeld. Al met al toog ik met een redelijk goed gevoel naar Frankrijk.

Eerlijk is eerlijk, La Marmotte was fantastisch. De sfeer binnen het team was te gek, het huisje was fantastisch en de omgeving intens inspirerend. De tocht zelf? Overweldigend. De beklimming van de Glandon ging lekker; die hadden we vooraf verkend. De afdaling was vervolgens als een niesbui onder een warme douche, heerlijk. Ik ben een daler, durf ik wel van mezelf te zeggen. Eigenlijk heb ik het grootste deel van de route… genoten! Dit is een biecht; had het me op een willekeurig punt tussen de Lacets des Montvernier en de Col du Mollard gevraagd en je had een antwoord gekregen gelardeerd met krachttermen van drie letters. Sterker nog, mijn absolute hoogtepunt tijdens die ellenlange kilometers was het pakketje bankbiljetten wat ik in de berm vond. Dertig euro in totaal; ik beschouwde het als prijzengeld.
La Marmotte is geen Jip-en-Janneke-tocht; daar heb je zonder degelijke voorbereiding niks te zoeken. De startlijst kent meer nationaliteiten dan het basiselftal van Vitesse. En Denen, Japanners, Spanjaarden en Amerikanen komen echt niet voor een rondje om de kerk helemaal naar Zuid-Frankrijk afgereisd. Neem daarbij het verlengde parcours, de extra hoogtemeters en de buitenproportionele weersomstandigheden in ogenschouw en ik vind het lang zo gek niet dat ik de zwaarste Marmotte sinds jaren zonder noemenswaardige fysieke problemen door ben gekomen.  Graag wil ik daarom dit moment pakken om alle bewoners van panden langs de route bedanken voor hun onbaatzuchtige gedrag met betrekking tot emmers en tuinslangen. Dat de organisatie een eventuele exorbitante waterrekening maar mag compenseren.

Ik heb La Marmotte 2015 niet uitgereden. Althans, niet de officiële route. De tijdslimiet in ogenschouw nemend, kwam ik een kwartier te laat aan bij de voet van Alpe d’Huez. Uiteraard had ik door kunnen fietsen en alsnog boven kunnen komen, maar het idee dat mijn naam dan nergens in de uitslag voor zou komen zorgde toch voor een klein mentaal tikje. Ik heb louter goeie herinneringen aan die berg dankzij Alpe d’Huzes 2013 en ik wist vrij zeker dat ik die zou vernachelen door alsnog de klim te gaan maken.  Ben ik plaats van omhoog terug naar het chalet gereden. Stond alleen wel bovenaan de Col d’Oz; pak je toch nog even 7,3 km en gemiddeld 7,7 procent mee. Dus: Geen medaille, geen oorkonde, geen eeuwige roem. (Als je trouwens later hoort dat er een deelnemer tijdens de tocht is overleden, is dat trouwens hoe dan ook van ondergeschikt belang) Wel meer kilometers dan gepland, koud bier en een warme douche. Het duurde een paar dagen; maar uiteindelijk ben ik eigenlijk dik tevreden. 

Was het een mooie week? Jazeker.
Heb je afgezien?
Jazeker.
Ga je het nog eens doen?
Nee. Denk ik. ;-)
Of misschien toch.

77Shares