24Shares

Beste Robert,
Vorig jaar mocht ik al eens mijn verhaal op je website plaatsen.
Ook dit jaar ben ik de Marmotte gaan fietsen.
Vanwege een last minute mogelijkheid, een vervelende val in de week ervoor
en de bizarre hitte was het weer een gedenkwaardige editie geworden.
In de bijlage heb ik mijn verhaal gepost. Kijk maar of je dit eventueel wilt
plaatsen.
Met vriendelijke groet,
Sander Westerhout

 

-Blijkbaar ligt er in elke ambulance een emmer met zand.
Zand om asfalt te markeren waar je liever niet valt.
Achteloos wordt het verspreid door de ziekenbroeder.
In de afdaling van de Glandon.-

Het is 22:00 en het licht in de kamer gaat uit.
De dienst in de keuken onder ons zit er op.
Eindelijk kan het hotelkamerraam open.
Plaats makend voor de aangename koelte van de nacht.

Op de achtergrond ruist een eeuwige waterval.
Na een paar dagen aan het geluid gewend.
Wederom was het vandaag brandend heet.
Wel even wennen na het voorjaar in Nederland.

Gisteren zowaar nog een mus gezien.
De val van het dak blijkbaar overleefd.
Alleen speelse zwaluwen lijken het overdag naar hun zin te hebben.
Wordt het zaterdag ook zo heet?

Als een openstaande ovendeur.
Maar dan zonder de heerlijke appeltaartlucht.
Fietsend van schaduw naar schaduw.
Om het smeltende asfalt heen.

Onder me zoemt een goed gesmeerde ketting.
Ik passeer kort sprintend een brug.
Zal ik mee zwemmen naar de zee?
Weg van hier.

Drie weken geleden had ik nog andere plannen.
Nu is het 06:00.
De Alpe in de verte nog verleidelijk en koel.
Eerst de Ornon maar eens op.

– In de verte rijdt de ambulance.
De sirenes aan tot in het dal.
Snel richting St. Jean de Maurienne.
Onderweg iedereen met kippenvel passerend. –

De schrik zit er bij iedereen goed in.
Van mezelf moest ik blijven fietsen.
Zelfs achter de ambulance aan.
50, 60, 70km/u, waarom nu toch?

Zonder groepsgenoten sta ik nu vooraan bij het hek.
Om me heen veel Spanjaarden.
Die hebben geen last van vliegen straks.
Ze ruiken naar knoflook.

Mijn zakken gevuld met suikers.
De kleine bidons tot de nok toe gevuld.
Elk uur beide opdrinken.
Nog 18 te gaan.

Na de vliegende start.
Klimmen we met zijn allen de warmte in het dal uit.
Fascinerend hoeveel koelte er van een waterval af komt.
Op de terugweg er in vliegende vaart langs.

Veel nervositeit bij het eerste waterpunt.
De lucht voelt al drukkend aan.
Met een groep Engelsen sta ik op de eerste foto.
De echte lach bewaar ik voor de finish.

Drie weken geleden had ik nog andere plannen.
Nu is het 10:00.
Jammer dat deze mensen er maandag niet stonden.
Met de gele vlag waarschuwend in de lucht.

– Uit het ziekenhuis en helemaal ingepakt.
Een kijkattractie in de straten van Bourg.
Gelukkig alweer de praatjes.
De schrik nog in alle lijven. –

Dit jaar niet het hele dal door richting Telegraph.
Maar drie aan drie de Montvernier op.
Bewoners sproeien passanten nat met een tuinslang.
Over 15 minuten zijn we toch weer droog

Het zweetshirt is om me heen een zeldzaamheid.
Overal ontblote en bezwete bovenlijven.
Boven een kraan voor honderden bidons.
Graaiende handen naar het water.

De tour komt hier ook nog langs.
Langs de weg staat de fiets in veel kunstwerken centraal.
Poppen in geel en bolletjestrui.
De hele dag starend naar de voortploeterende meute.

Elke tien minuten gaat de timer van mijn Garmin.
Tijd voor een paar flinke slokken.
Hij weet me ook te melden dat het inmiddels 30 graden is.
Het moet nog 12:00 worden.

Een ambulance probeert rustig te passeren.
De gendarme blijft lekker in de schaduw staan.
Kinderen maken er een spel van om renners nat te maken.
Dank jullie voor het water in mijn oor.

Voor me zie ik de top van de Croix de Fer.
Er onder een lange sliert met traag voortkruipende renners.
Het is hier stijl.
Het is hier godvergeten stijl.

En toch.
Toch ben ik aan het genieten.
Fietsen in de bergen of de Tour de France in mijn stad?
Eigenlijk is het nooit een keuze geweest

Drie weken geleden had ik nog andere plannen.
Nu is het 13:00.
Afdalen tot aan de voet van de Alpe.
Het windjack nog mooi in mijn achterzak.

– Uit het niets krijg ik een fles koud water aangereikt.
De auto naast me blijkt er helemaal mee vol te liggen.
Fietsen doe je nooit alleen.
Straks met zijn allen bij de finish! –

De voet van de Alpe is gelukkig gehaald.
Het eerste doel van de dag.
Achteraf hoor ik dat de auto 43 graden aan gaf.
Nog een keer alles nat maken.

Ik bevond me zojuist in een mooi groepje.
Iedereen een paar momenten op kop.
Langs de kant toeschouwers met tuinslangen.
We sturen er continue heen.

De benen voelen beter aan dan vorig jaar.
Ik geniet van de toeschouwers langs de weg.
Dat ze in bikini staan heeft zo zijn voordelen.
Een ‘high five’ brengt de glimlach terug.

De auto met mijn medereizigers komt langszij.
‘In elke bocht een nieuwe fles!’
Ik giet het koude water dankbaar in nek en gezicht.
Het restant geef ik door aan kruipende zielen.

De virages op de Alpe worden een traktatie op zich.
Wel blijf ik weg van die granieten wanden.
Daar is het niet te houden.
Een lachende renner in een waterval bewijst het tegendeel.

Ik ga het halen.
Nog maar heel even.
Wat een prachtige dag.
Wat een bizarre week.

Weer een nieuwe grens opgezocht.
De grens die me duidelijk heeft gemaakt.
Dat het allerbelangrijkste is.
Om met zijn allen veilig thuis te komen.

Drie weken geleden had ik nog andere plannen.
Nu boeit de tijd me niet meer.
Ik sta boven aan de finish.
Wat een verdomd mooie sport!

24Shares