26Shares

De voorbereiding

September 2013, we besloten mee te doen aan de marmotte. We, zijn ik mijn vader en mijn zwager. Alle 3 fanatieke fietsers met drang naar avontuur.

We waren aan een toertocht bezig van Spa naar Sliedrecht. Dit was het doel van het voorliggende seizoen geweest. We hadden een doel nodig om ook hierna weer verder te gaan en te blijven motiveren. Niet dat het fietsen een straf werd maar trainen met een vooruitzicht werkt….het werd de marmotte. Gespannen gingen we de inschrijving te lijf. De eerste col was gewonnen. We hadden een nummer. Na maanden trainen waren we er klaar voor. Kilometers gereden met het ultieme doel…. Uitrijden van de Marmotte cyclo. Naar zeggen een van de meest zware cyclo’s die er is. Dus uitrijden werd ons bescheiden doel.
Ter voorbereiding doorgelicht in het Maasstad ziekenhuis. Hier werden onze doelen bijgesteld van uitrijden naar het halen van goud. Bewust van het omslag punt en met de geruststelling van de arts dat we voor goud konden gaan vertrokken we.

 Bourg d’oisans 2 juli 2014

Daar waren dan. Aangekomen op de camping. Fietsen uitgeladen en op verkenning. De eerste verkenning was de Alp d’Huez met de auto weliswaar. Met genoeg praatjes op naar de voet. Bocht 21 …..bocht 20…. Opeens viel er een stilte. We zaten steil achterover in de stoelen gedrukt. Het eerste wat in me opkwam was respect. Respect voor de Alp en iedereen die hem had beklommen. Dit respect is overigens nooit meer verdwenen. Hadden we de tocht onderschat was opeens het onderwerp tijdens de rit naar boven. De volgende dag beklommen we de Alp op de fiets. Het gevoel van onderschatting  verdween spontaan na de eerste bocht. Het maakte plaats voor trots en misschien wel een vleugje arrogantie. Het resultaat van maanden trainen werd beloond.

Verkenning

We besloten na ons Alp D ‘huez avontuur dat het verkennen van de tocht wel eens erg belangrijk kon worden. We vertrokken met de auto richting de Glandon. We hebben die dag de hele tocht nagereden. Schitterende uitzichten. De wegen lagen er mooi bij. Dit moest te doen zijn….Ook het bruggetje in de vallei hadden we gevonden. Je komt verschillende bruggetjes tegen dus het verkennen van de toch had zijn waarde al bewezen. Na dit bruggetje mochten we volgens de theorieën volle bak naar de finish. In hoeverre dat het dan nog realistisch is natuurlijk. Het was een lange rit.

Daar staan we dan….. 5 juli 2014 ….

Met nog ongeveer 7000 fietsvrienden staan we te wachten op wat gaat komen. Langzaam komt het peloton op gang. We zitten nog bij elkaar maar hebben afgesproken om ieder zijn eigen tempo te rijden. Paul (mijn vader) laat ons in de eerste kilometers al gaan. Dit uit bescherming voor zichzelf tegen al het testosteron om zich heen. En de opdracht was tenslotte sparen tot het bruggetje in de vallei na eerste helft galibier.  Sparen voor de laatste kilometers klimmen. Hier zouden we de winst kunnen halen. Samen met Peter-Paul (zwager) gaan we vooruit. Vanaf de eerste meters klimmen is duidelijk dat we goed voorbereid zijn. We klimmen langs een constante stroom van fietsers langzaam naar voren. Met de hardslag net onder het omslagpunt zitten we op een snelheid wat blijkbaar toch net boven gemiddeld zit. Of lopen we te hard van stapel? En weet de rest meer dan ons……
Zolang we de hartslag onder controle hebben kan ons vast niets gebeuren. Zelden heb ik zoiets moois een berg op zien gaan in een oase van rust spanning en concentratie. Een constantie stroom van fietsers om je heen.
Niemand zegt iets. Het enige wat je hoort is het kraken van de fietsen en het ademen van het peloton.  De praatjes hebben we massaal na de eerste meters klimmen op de Glandon al gelost.
Het is nu ieder voor zich.
Zoeken naar de juiste verhouding tussen hartslag en cadans. Op tijd eten en drinken en vooral ….. Genieten.

Boven op de Glandon aangekomen halen we bij de bevoorrading wat repen en vullen de bidons. We besluiten hier in de drukte niet te veel tijd te verspillen en gaan weer verder. De afdaling van de Glandon is geneutraliseerd dus we kunnen verantwoord naar beneden. Halverwege de afdaling treft ons de pech van een lekke band. Maar omdat we in geneutraliseerd gebied zitten hebben we tijd genoeg om deze te verwisselen. Beetje geluk moet je ook hebben….. Tijdens het verwisselen horen we een grote knal door het dal galmen. Een klapband roepen we tegelijk. Waarschijnlijk een carbon velg die te warm geworden is door het remmen. Als amateur rem je relatief veel. En een carbon velg is hier niet voor gemaakt. Naast ons stopt een mede fietser. Met de vingers voelend op de (carbon) velg staat deze te wachten tot ze afgekoeld zijn. Eigenlijk best behelpen zie je ons alle twee denken.
Na de band te hebben verwisseld gaan we verder naar de voet van de berg. Net voor de col du Télégraphe besluiten we een sanitaire stop te maken.  Ook nemen we hier afscheid van elkaar. We hebben goed 75 km samen op gereden. Maar hier scheiden onze wegen zich. We moeten alle twee onze eigen cadans vinden om deze tocht uit te kunnen rijden. We doen heel stoer de box en wensen elkaar een goede rit.
Tot straks bovenop de Alp.
We mengen ons weer in het zwijgende en ondertussen voor sommigen zwoegende peleton.
Al snel laat ik  mijn zwager achter me en klim ik met een lekker ritme verder naar voren.
Natuurlijk word ik ook vaak zat ingehaald. Tot zo denk ik dan. Een beetje arrogantie moet kunnen toch?
Waar zou mijn vader ondertussen zitten is een vraag die regelmatig door me heen gaat.
Paul is een geroutineerd fietser. En een verstandige fietser. Hij fiets als een oude diesel. Langzaam komt hij op gang. Niet omdat hij niet sneller kan maar omdat hij gewoon net iets slimmer omgaat met zij krachten als de meeste fietsers hier op de berg. Zou hij ook al op De Telegraphe zitten? Ondertussen zit ik aan de voet van de Galabier.
Het peloton is aardig uitgedund. En om me heen zijn er steeds meer mensen die het moeilijk lijken te hebben.
De benen voelen nog steeds goed. En ik klim nog steeds met een voor mij gemiddeld tempo omhoog. Opzoek naar het bruggetje in de vallei. Dit is een psychisch punt voor me geworden. Als ik daar ben kunnen we aan het beklimmen van de laatste meters gaan denken. Ik ruik de geur van overwinning al.
Overwinning op mezelf. Dat doe je toch maar weer zegt een stemmetje in mijn hoofd. Trots passeer ik het bruggetje en besluit hier het omslagpunt de rug toe te keren. Hier scheiden de mannen zich van….. Van wat? Niets eigenlijk.
Prestatie drang uitschakelen is niet makkelijk maar als dat eenmaal lukt….Dan is het vooral genieten.
Of je de Marmotte fietst in 7 of 10 uur is opeens niet belangrijk meer. Om je heen fietsen mensen die stuk voor stuk winnaars zijn. Winnaars van hun eigen ego’s. Recht op een klein stukje helden status in mijn ogen gezien.
En als je dan ook nog weet te genieten van de omgeving om je heen is het plaatje opeens kompleet.
Missie nu al geslaagd……Ik zet de afdaling in en fiets richting de voet van de Alp. De Alp is waar gaat blijken of we genoeg hebben gespaard vanaf de eerste kilometers. Heb ik nog over om met een redelijk tempo omhoog te fietsen?Aan de voet van de Alp is de laatste bevoorrading. Ik heb nog 1 bidon drinken en voldoende eten. De Alp is iets meer dan 1 uur fietsen schat ik zo in. Dus ik besluit vanwege gewicht besparing met 1 volle bidon aan de laatste klim te beginnen. Gewicht besparing? Bij het passeren van de bevoorrading krijg ik gelijk twijfels maar besluit toch door te fietsen. Ik sluit aan in de rij. De rij van zwoegende fietsers. Af en toe komt er nog een fietser voorbij. Respect.
Ik klim gestaag van bocht naar bocht. Het is zwaar maar ik voel dat ik dit tempo kan vasthouden. Af en toe sluit ik me aan bij een medefietser en fietsen dan een aantal bochten samen op. We knikken een keer en fietsen stilzwijgend naar de volgende bocht. Je begrijpt elkaar. Je maakt hetzelfde mee en hebt hetzelfde doel. Boven komen.
Zit Peter-Paul al op de Alp? Waar zit mijn vader? Ergens tussen de sliert van fietsers zitten ze.
Samen kom je hier naartoe en samen fiets je de Marmotte. Samen met al die andere fietsers om je heen.
Ondertussen begint mijn bidon leeg te raken. Ik krijg spijt van mijn besluit om de Alp met 1 bidon op te fietsen.
Het is warm en de Alp kost veel energie. Niet dat ik dat niets wist. Maar onderschatting blijkt vandaag de grootste vijand. Ik pers de laatste druppels uit mijn bidon. Maar alsof ik een voorgevoel had….. Na de eerst volgende bocht staat warempel een drinkpost. Het zijn Nederlanders met een tank water. Ze staan bekers met water uit te delen. Ik stop en vul mij bidons. Deze keer alle twee. Je weet maar nooit. Ik maak me op voor de laatste bochten.
Bij de eerst volgende bocht fiets ik een vrouwelijke fietser voorbij. Ze staat uit te puffen in een bocht.
Nog geen minuut later zit ze in mijn wiel. Het is een zichtbaar sterke fietser. We fietsen samen op.
Om de beurt gaan we op kop. Niet dat dit nog voordelen heeft in deze beklimming. Maar het sleept je psychisch in ieder geval naar boven. Ook fietsen we enige tijd naast elkaar. We zijn goed aan elkaar gewaagd.
Er word gefietst, gefietst alsof we nooit anders hebben gedaan.
Ik schat zo in dat het best eens een wedstrijd fietser zou kunnen zijn. Zo zag het eruit tenminste.
Haar naam staat op haar fiets. Het lijkt een Scandinavische naam. Wegens uitputting en de taal barrière praten we niet.Voor de laatste twee bochten verliest ze me uit het wiel. Later zou ik ze lachend met waarschijnlijk gouden Marmotte diploma zien vertrekken samen met haar vriendinnen. We knikken een laatste keer….. Fietsers onder elkaar. De laatste meters zijn zwaar maar gek genoeg weet je hier na 173 km toch nog ergens dat beetje extra uit jezelf te halen. Je ziet het dorp naderen en de mensen zwaaien. Je bent er…. Je bent boven. Wie had dat gedacht.
De laatste bocht langs de drang hekken naar de finish. Het is erg druk. Mensen staan bekenden op te wachten en juichen bij iedere fietser. Het gevoel is bijzonder.
De hele dag fiets je naar dat ene moment, het moment van overwinning op jezelf.
En als je er dan eenmaal bent voelt het goed….bijzonder goed.
Ik kwam binnen met een tijd die goed was voor goud. Mijn zwager zat een uur achter me. Hij haalde zilver.
Daarachter kwam mijn vader boven met een tijd die ook goed was voor zilver. 65 jaar en dan zilver op de marmotte……

Hebben we genoten? Ja
Genoten van de maanden ervoor. Het trainen. Het lezen over de ervaringen van het jaar ervoor op internet. Het afzien op de Alp. Komen we terug? Zeker.

Met vriendelijke fiets groet ,
Barry Putters.

26Shares