Op de vraag “Waarmee worstel jij in de voorbereiding op de Marmotte” ontvingen we dit indrukwekkend persoonlijk verhaal van Ton van der Laarse.
Als je dit leest besef je dat het rijden van de Marmotte eigenlijk een geweldig voorrecht is!
“Hallo Robert,
Is nogal een verhaal. Ik zal een klein beetje uit leggen waarom ik mij heb aangemeld op de site. Vroeger veel gefietst. Een tijd lang mee geweest met een clubje die jaarlijks de Marmotte reed. Steeds weer geprobeerd deze toch eens te fietsen. Gek eigenlijk als ik er zo over na denk dat veel dingen in mijn leven er voor gezorgd hebben dat dit nooit gelukt is.
Gek van fietsen, heel vroeger al. Plaatjes sparen, gek genoeg proef ik opeens de smaak van de kauwgom weer die bij deze plaatjes hoorde. Ik durf nu wel te zeggen dat ik wel eens die kauwgom weggooide en de plaatjes behield.
Autoritjes met mijn vader, waarbij wij naar radio Tour de France luisterde, Theo Koomen en de beelden later op de tv. Opeens moet ik ook weer denken aan een oude folder van Batavus met een paar plaatjes van een racefiets die ik toen al wilde kopen. En een oude racefiets waar ik met veel moeite nog wat van heb geprobeerd te maken en ik in mijn eentje wedstrijdjes mee hield tegen mijzelf of een vriendje.
Mijn gewone fiets, en wat later één met drie versnellingen en een kilometerteller. De sprintjes door de straat om die teller richting 30 of 40 te krijgen. En weer wat later de fietstochten van en naar school. In die tijd pikten wij gewoon aan bij brommers die nog niet opgevoerd waren en waar wij vanaf Aalsmeer naar Hoofddorp achter konden blijven. Steeds weer terug naar de fiets.
Tochten in en rond Driebergen, Limburg, België en bij ons gewoon in de polder, prachtig. Maar steeds niet naar de Alp d’Huez. Jaren later met de fietsen in de auto op vakantie naar Frankrijk aan de voet van de Mont Ventoux. En wéér die drang. Samen met mijn vriendin een rondje gefietst op onze “normale” fietsen en daarbij geprobeerd niet deze berg op te rijden. Mijn vriendin fietste helemaal niet, dus zou dat ook een onmogelijke opgave zijn.
Zonder enige kennis van de omgeving trachtte wij om de berg te fietsen. Ik had beter moeten weten, er kwamen steeds meer weer renners ons tegemoet met een flinke snelheid, juist ja het restje van de afdaling… Toen ik omkeek zag ik mijn vriendin staan met een rood bezweet gezicht, en toen besefte ik dat wij de berg aan het óprijden waren. Omgekeerd dus ,maar wel nog een mooi rondje gemaakt in de omgeving. Op de camping waar wij stonden in Bedoin keek ik de rest van de week naar het hoogste punt van de Ventoux, het beeld uit de boekjes en van tv. Maar weer niet.
Wat later is er voor mij een tijd aan gebroken met zeer hardnekkige hartritme stoornissen. Dit heeft ruim 9 a 10 jaar geduurd. Nu twee operaties verder zit ik weer op de fiets. De rondjes zijn nu 50 a 60 km en het gaat goed, en het kriebelt…
Net heb ik op tv gekeken naar een uitzending van Bas Mulder en de Alpe d’ HuZes. Zeer indrukwekkend en een ontzettend goed doel. Zelf ook een paar mensen verloren aan kanker en een paar mensen in mijn omgeving die er aan lijden.
De Alpe wil ik sowieso op fietsen, en de Marmotte is een wens en een doel. Op dit moment ben ik druk met het verliezen van gewicht ( ik denk de grootste uitdaging voor een ieder die deze tocht wil fietsen) en een basis te leggen voor langere tochten met heuvels en bergen. Bergen, vreemd eigenlijk voor iemand die in Aalsmeer geboren en getogen is. Polders en tuinbouw, maar geen heuvel te bekennen. Maar steeds als ik met mijn vriendin naar Limburg ga voor familie bezoek voel ik mij daar direct thuis.
De eerste gelegenheid die zich voordoet zal de fiets mee gaan. Voelen, voelen wat het lichaam aan kan. Mijn enigste referentie punt is wat ik toen ervaren heb, het rijden van de trainingen en de Amstel Goldrace 242km.
Ik moet van ver komen en ook mijn leeftijd zal mij parten gaan spelen (49) maar de uitdaging blijft. Het hoeft niet meer op snelheid, maar het uitrijden en de prestatie op zich is wat ik wil halen.
Ik weet niet hoe andere fietsers zich voelen tijdens een rit, maar voor mij staat het nagenoeg gelijk aan meditatie. Ondanks soms zeer zware inspanningen, lijkt mijn geest een te zijn met de rest van mijn lichaam en de omgeving. Het lijkt wel of pijn, vermoeidheid, honger, dorst en wat nog meer te bedenken valt er niet meer toe doen. Het kan het ratelen van een losgeraakt stickertje op je velg zijn die na de irritatie overgaat in een geluid wat bijna niet meer waarneembaar is.
Dat is in vogelvlucht wat fietsen voor mij betekent. Vandaar mijn interesse in de site, en met veel aandacht heb ik het E-book gelezen met de tips. Het gaat zeker helpen in de voorbereiding.
Niet voor dit jaar, maar voor de komende editie als ik weet wat mijn lichaam weer aankan.
Met vriendelijke groet,
Ton van der Laarse”
Robert is eigenaar van MarmotteCyclo.nl en geeft je graag tips en informatie over de mooiste Granfondo’s. Met TourdeVacance.com biedt hij reizen op maat naar Granfondo’s, zoals La Marmotte Alpes, Marmotte Pyrenées, Marmotte Valais in Zwitserland, maar ook naar uitdagende fietsgebieden, zoals de Franse & Italiaanse Alpen, Dolomieten en de Spaanse Costa Blanca waar het geweldig fietsen is! Ben je voor jezelf of een groep op zoek naar een mooie uitdaging of heb je een vraag neem contact op.
Ton,
Mooi verhaal en als je fysiek in orde bent ga je het zeker een keer ervaren hoe het is om de Marmotte te rijden.
Als ik in de flow zit voel, hoor en zie ik ook niets meer en toch kom je zonder kleerscheuren op de plaats van bestemming. Ik moet wel zeggen dat ik dat gevoel vaker heb als ik binnen train (spinning) dan maakt het ook niet uit of je je eens naar de klote fietst, als je niet meer kan dan ben je nog steeds veilig in de sportschool, dat is buiten wel anders als je nog 60km te gaan hebt.! Als ik echt diep ga of moet gaan stijg ik soms zelf letterlijk buiten mezelf, dat is een vreemd gevoel, maar tegelijk eigenlijk ook lekker, want de doet er echt niets meer toe. Op zo’n punt ga ik wel erg diep en zit ik meestal tegen een hogerklop aan……!!
Suc6 en volgend jaar rij de de Marmotte uit.
Gr.
Ray.