0Shares

“..En om aan de buitenwereld te laten zien dat je nooit mag opgeven..”

 Mijn verhaal begint in februari 2011. Ik was met mijn vrouw en zoon aan zee. In de nacht kreeg ik een beklemmend gevoel in de borststreek en een tintelend gevoel in mijn linkerhand. Ik dacht dat het kwam van mijn zware trainingen; ik was een paar weken in voorbereiding voor de Marmotte 2011…

Op dit moment werkte ik alleen in het weekend. Op zondag ging ik terug werken maar voelde me de ganse dag loom en ellendig. Toen de eerste pauze voorbij was ging ik terug naar mijn machine en daar liep het helemaal fout. Ik voelde dat ik ging flauw vallen en mijn hart klopte enorm snel en hevig. Ik dacht dat ik ging sterven. De MUG en ambulance is me komen halen en in het ziekenhuis moest ik aan de monitor. Mijn hart deed echter weer normaal, ik mocht naar huis.

De fietsproef bij de cardioloog bleek perfect normaal, maar bij een 24 uurs meting hebben ze gezien dat mijn hart niet juist functioneerde. Tijdens een ingreep van een uur is met een kabeltje, via de lies, de plaats van het probleem bereikt. Door stroom op het kabeltje te zetten hebben ze een opwekking gedaan. Het verdict was hard: ik had levensbedreigende hartritmestoornissen.

Ik heb een paar keer gekoerst bij de amateurs en ging jaarlijks op fietsvakantie om te klimmen met vrienden. Dat was nu voorgoed voorbij. Van de specialist moest ik mijn koersfietsen verkopen want de fiets zou mijn dood worden…

Op 5 mei 2011 is de defibrilator ingeplant. Een week later mocht ik aan de revaliditie beginnen. Maar na twee maanden was ik dat al beu, ik mocht niks extra doen maar heb het toch uitgehouden tot 6 maanden. Toen ben ik terug gegaan naar de specialist om te vragen of ik terug mocht fietsen.

Na 9 maanden mocht ik terug op de koersfiets en dat was geweldig en plezant. Juist ne nieuwling! Maar de eerste test was rampzalig. Maar ja, beter dát dan niks meer. Na 6 maanden zat ik op een redelijk niveau. Toen begonnen de kriebels terug te komen…

Ik wou de Galibier omhoog rijden, voor mezelf, én om aan de buitenwereld te laten zien dat je nooit mag opgeven! Op 1 september 2012 reed ik de Galibier omhoog in heroïsche omstandigheden: kou, sneeuw, ijs en zware wind. Na één uur en 13 minuten was ik op de top. Dat gevoel was  onbeschrijfelijk!

Nu, het hotel tijdens de Marmotte-week is geboekt en ik bezit de bevestiging van een startnummer. Dus nu ben ik al twee weken terug begonnen met rustige duurtraining. Met veel goesting om er te geraken op mijn dag: 6 juli 2013.

Dit is mijn verhaal. Hopelijk heb je er iets aan voor u geweldige Marmotte-site. 

Mvg,Mario Nulens 

Bestel De Marmotte DVD

 

0Shares