14Shares

Een paar dagen na de Marmotte mailde Frans me met de vraag of ik nog verhalen voor de website kon gebruiken. “Natuurlijk, alle ervaringen zijn meer dan welkom, bezoekers smullen ervan!” antwoordde ik. Frans moest nog even naar zijn pen zoeken, maar een dikke maand later ontving ik het volgende stuk, te beginnen in mei 2012 toen Frans nog ruim 12 kilo zwaarder was…..

“Het is mei 2012. Een jaar geleden heb ik met 3 fietsmaatjes de afspraak gemaakt om in 2013 de Marmotte te gaan fietsen. Ik kijk op het klokje van de weegschaal: 98 kilo schoon aan de haak. Een jaar te veel werken, niet sporten en stoppen met roken eist zijn tol. Tijd om daar wat aan te gaan doen…… anders kom ik die vier pukkels nooit over.

Ik haal mijn 8 jaar oude Radon van stal. De fiets, die ik voor 700,- in Duitsland heb aangeschaft in 2004, wordt door mijn Amsterdamse  fietsenmaker gekscherend het “dranghek op wielen” genoemd.

In juni verhuis ik van het platte Amsterdam naar het heuvelachtige Arnhem. Ik kan beginnen aan specifieke training: hoogtemeters.

Eind augustus staat de klok op 93 kg. Op zich goed op weg. De wintermaanden komen eraan, dus ik meld me aan bij de sportschool. Het schema: 3 uur per week RPM en minimaal 2 uur specifieke krachttraining. De eerste fietstest levert een VO2Max waarde van 37 op.

Januari 2013. Nog 6 maanden te gaan. Mijn vetpercentage is inmiddels meerdere procentpunten lager. Dat doet me goed. Tevens weer wat kilo’s verloren en ik voel de kracht in benen en core komen. VO2Max inmiddels op een waarde van 45 gemeten.

Het voorjaar is koud en weinig fietsvrinden wagen het nog op buitenritjes. Op 21 februari begint voor mij het buitenseizoen. Ik verruil het blauwe Tacx achterbandje voor een zwarte. Inmiddels mijn dranghek op wielen ook ingeruild voor een composite frame van Giant.

Verschillende toertochten staan op het programma: Veenendaal-Veenendaal, Joop Zoetemelk classic, Hel van het Mergelland, Amstel Gold Race (250), Ronde van Nijmegen, Klimclassic, Limburgs mooiste en de Jan Janssen classic.

Op zondag 30 juni 2013 vertrek ik met 4.000 km en 31.000 hoogtemeters in de benen richting Frankrijk. Ik ben in een jaar tijd ongeveer 12 kilo kwijtgeraakt, dus dat geeft de burger moed. VO2MAX zit inmiddels boven de 60 en mijn omslagpunt ligt aanzienlijk hoger dan een jaar geleden.

De dag na aankomst fietsen we de Glandon. Ik kom als 3e van de 4 boven in de warmte. Mijn gedachte: als het zaterdag zo zwaar wordt, red ik het nooit! Op dinsdag staat de Alpe op het programma…. Ik doe er meer dan anderhalf uur over en begin me toch een beetje zorgen te maken. Woensdag een rustdag. Donderdag de Col d’ornon en de Berarde. Volgens mij begint mijn lichaam aan de hoogte en warmte te wennen, want voor het eerst krijg ik mijn hartslag onder controle en begin ik lol te krijgen in het klimmen. En wat is de Berarde een verschrikkelijk mooie klim! Echt een aanrader!

Vrijdag rust en zaterdag moet het gaan gebeuren. We staan om 5 uur op en eten goed. Rond 7 uur staan we in het eerste startvak en even later mogen we vertrekken. Na een paar honderd meter de eerste valpartij. Gelukkig wij niet, maar we zijn gewaarschuwd. We hebben deze week al teveel fietsers naast hun fiets en ambulance of trauma heli zien liggen.

Lekker rustig richting de Glandon en luisteren naar de geleerden: begin rustig. Ik krijg het voor elkaar om mijn hartslag de hele klim onder de 160 te houden, iets wat eerder die week absoluut niet lukte. Vlak voor de top roepen twee Belgen: kijk een Marmotte! En inderdaad; een zingende Marmotte staat ons als een stokstaartje toe te schreeuwen. Geweldig!

Ondanks een geneutraliseerde afdaling liggen er meerdere fietsers behoorlijk in de kreukels in sommige bochten. Rustig blijven dalen is het devies. En hopen dat de hardware mee blijft werken. Na een rit door het dal naar de voet van de Telegraphe begint het warm te worden. Gelukkig heeft de organisatie extra waterpunten neergezet.

Halverwege de Telegraphe staat een aantal fietsers de bidons bij te vullen. Opeens een gekraak en een knal: een fransman is over een fiets heen gereden! Niet te geloven. Stel je voor: train je maanden voor de Marmotte, rijdt iemand over je fiets heen! Enfin, we moeten door. Wielrennen is een egoïstische sport.  Op de top van de Telegraphe kom ik erachter dat ik zilver niet meer ga redden. Gelukkig is mijn doel: uitrijden. En tot nu toe ben ik heerlijk aan het fietsen!

In Valloire kom ik ineens een van mijn maatjes tegen. Samen beginnen we aan de klim van de Galibier. Snel merk ik dat ik ietsje meer kracht in de benen heb en fiets bij hem weg. Hoe lullig ook, maar dat is goed voor de moraal.

Wat een schitterende klim is die Galibier! En ik merk dat ik steeds meer mensen aan het inhalen ben. Het rustig beginnen werkt nu in mijn voordeel. Dan volgt een  lange afdaling terug naar Bourg. Even over 17.00 kom ik aan de voet van de Alpe. Nu weet ik dat ik mijn doel ga halen. Alleen nog “even” de Alpe op.

Op de Alpe is het dik dertig graden als ik naar boven ga…. En vol in de zon. Tot nu toe heb ik heerlijk gereden, maar nu wordt het zwaar. Veel mensen beginnen te breken, lopen, kotsen, noem maar op. Ik blijf mijn eigen tempo rijden. Elk waterpunt gebruik ik om af te koelen en bij te vullen. Na een klim van bijna 2 uur kom ik boven. 2 van mijn maten staan me toe te juichen als ik de finish over kom. Geweldig! Uiteindelijk een bronzen plak mee naar huis in 11 uur en 14 minuten. Dat smaakt naar zilver voor 2015! Want ik wil hem zeker nog eens rijden.

Je hoort veel mensen praten over het “Marmotte gat”. Maar ik beleef het anders: na de Marmotte kom je namelijk bere-sterk terug. Hoogtestage helpt blijkbaar echt! Ik rij geen rondje meer onder de 30 gemiddeld. Een jaar geleden reed ik geen rondje boven de 30 gemiddeld!”

14Shares