Na een paar biertjes op een verjaardag ja zeggen en dan zit je er opeens aan vast. Je gaat eind augustus de Marmotte Pyreneeën fietsen! Dat betekent dus serieus in training en aan de algehele gezondheid werken. Helaas niet zoveel trainingskilometers gemaakt als gewenst maar een alcoholvrije periode, niet roken en de aanvullende trainingen bij een personal trainer gaven toch de goede moed om af te reizen naar Frankrijk. Met 6 man op pad voor een onvergetelijke week in de bergen die alleen maar om fietsen zou draaien.
Aankomst Pyreneeën
En dat plan kwam volledig uit. Maandag gearriveerd in Argelès-Gazost en direct de fietsen uit ’t busje om de eerste kilometers te maken. Een uurtje op de fiets om de omgeving te verkennen en te voelen hoe dat klimmen ook al weer werkt. Echte bergen had ik inmiddels al jaren niet meer gezien op de fiets dus dat was wel weer even wennen.
Na het fietsen kennismaken met de mensen van Tour de Vacance. Ester en Robert hebben ons hartelijk ontvangen, van de nodige instructies voorzien en het programma voor de aankomende week even toegelicht.
“Na een paar biertjes op een verjaardag ja zeggen en dan zit je er opeens aan vast. Je gaat eind augustus de Marmotte Pyreneeën fietsen!“
Col de Tentes
Dinsdag stond een georganiseerde rit op het programma naar de Col de Tentes, de tering wat een hufter van een klim. Omdat mijn reisgenoten ietsjes getalenteerder zijn en zich voor trainingsgroep 2 hadden ingeschreven heb ik nieuwe vrienden gemaakt in groep 3. Allemaal gezellige mensen dus dat zat wel goed.
Mentale tussenstand: Ik weet niet of ik dit zondag allemaal wel ga redden…
Vanaf het hotel op 435 meter hoogte in 48 kilometer naar de top op 1499 meter. Dat lijkt een mooie rustige start van de week, maar in een graadje of 34 en met tegenwind op de berg tegen percentages van gemiddeld 8 in de laatste 10 kilometer ga je gewoon volledig kapot. De beloning was wel een fantastische afdaling terug naar het hotel. Training 1 zat erop. Mentale tussenstand: Ik weet niet of ik dit zondag allemaal wel ga redden…
Eerste en laatste klim van Marmotte Pyrénées 2017
Woensdag de volgende training, de eerste en laatste klim van de Marmotte op de route. Wederom vanaf het hotel alleen maar omhoog maar nu gingen we tot 2115 meter op de top van de Col du Tourmalet. De benen hadden de eerste training goed verteerd en het ging vandaag eigenlijk wel lekker. Natuurlijk doet het zeer als je een uurtje of twee aan het klimmen bent, maar het gevoel was goed. Maat Luken stond boven op me te wachten, de lieverd. Na 10 kilometer afdalen (met bijna 80 van die berg af, levensgevaarlijk maar zo gaaf) stond Tour de Vacance weer met een top bevoorrading. Pannenkoeken, water, snoep, koeken, reepjes, genoeg te eten en te drinken!
Daarna verder de afdaling in, genieten! Tot de start van de laatste berg, de Hautacam. Een onregelmatige klim waarop ik helemaal stuk ging maar wel met een goed gevoel boven kwam. Weer een lekkere daling als beloning en terug naar het hotel. Na deze dag had ik toch wel vertrouwen in de zondag!
Op de top van de Tourmalet. Met Maat Luken en Janneke van Zijwielrent.nl.
Col d’Aubisque
Op de derde trainingsdag mochten we naar de legendarische Aubisque. De mooiste klim van de week. De benen voelden super, het uitzicht was weergaloos en de fotoshoot bij het monument van Wim van Est was top.
Samen met Ferry, Jory en Erik na de fotoshoot de laatste 30 kilometer gereden en ik had zowaar het gevoel dat ik ook een beetje kan fietsen, het vertrouwen in de zondag groeide.
Vanaf nu was het devies rusten, eten, rusten, eten en rusten. Niet gelukt! Vrijdag hebben we de korte trainingsrit overgeslagen en zijn we ’s morgens eerst naar het badhuis geweest. Super relaxed! ’s Middags op weg naar Lourdes en daar hebben we een wandeling van ruim 15 kilometer gemaakt, dat was misschien niet helemaal slim voor de rust. Maar wel een mooie dag gehad en het opsteken van een kaarsje door Ferry voor een veilige thuiskomst van ons allen heeft zijn vruchten afgeworpen.
Zaterdag wel volledige rust. Een massage in de ochtend en ‘s middags even naar de startplaats om de startbewijzen op te halen.
De fietsen klaarmaken, eten en op tijd naar bed! De zenuwen begonnen nu toch wel op te spelen…
Zondagmorgen 5:20 uur, de dag van de waarheid!
Het routeboek:
1. Col du Tourmalet
2.Hourquette D’Anzican
3.Col d’Aspin
4.Nogmaals de Tourmalet (vanaf Aspin kant)
5.Als afsluiter de Hautacam.
In totaal 168 kilometer.
Vroeg aan het ontbijt, een hele zaal volle gespannen koppies en het was erg stil. Gelukkig kreeg ik het ontbijt goed weg en kon ik nog even naar het toilet om wat gewicht kwijt te raken. Half 7 in de auto naar de start in Luz Saint Saveur, keurig op tijd. De auto geparkeerd vlakbij de start en daar snel de fietsen in elkaar gezet om zo’n beetje halverwege het peloton in de startopstelling te staan. Nog snel een laatst plasje, lachen van de spanning, trillende handjes om je heen, nog wat eten, elkaar succes wensen en dan eindelijk om 7.39 uur over de startstreep rijden om te beginnen aan een lange lange dag.
Hoogteprofiel van Marmotte Pyrenées 2017 met finish op Hautacam. In 2018 is de finish op Luz Ardiden.
“Ik had me voorgenomen om rustig te starten om me te sparen voor de rest van de dag”
Een plaatselijk rondje van een kilometer of 7 om warm te draaien maar daarna begon direct de klim naar de Tourmalet. De start voelde goed. Ik had me voorgenomen om rustig te starten om me te sparen voor de rest van de dag, hartslag onder controle houden en in een rustig tempo naar boven. Genieten van de klim, de mensen langs de kant van de weg, het gegeven dat ik gedurende de klim mensen begon in te halen. Dit ging goed!
Ester stond met proviand klaar op de top van de klim dus snel bijvullen en door de afdaling in op weg naar de volgende col.
Die volgende col werd omschreven als een mooie geleidelijke klim, niet te steil. Dan denk je, dat is goed te doen. Maar niets is minder waar, zo’n beetje iedereen vond dit een verschrikkelijke beklimming. Slecht asfalt, constante wisselingen in steilheid, wind tegen. Als dit zo de hele dag doorgaat dan weet ik het nog niet.
Maar ook hier kwamen we weer keurig boven en ook op deze klim heb ik toch nog wat mensen in kunnen halen.
“In de schaduw zitten naast 2 andere dode vogeltjes en even de hartslag laten zakken.”
Volgende taak: Beklim de Col d’Aspin! Ok, gaan we doen!
Ook hier weer afzien want ook deze col werd omschreven als goed te doen maar was toch veel zwaarder dan ik had verwacht. Niet zeuren, doortrappen en bovenop de berg weer een nieuwe bevoorrading in ontvangst nemen. Na wat bemoedigende woorden van Robert (top kerel) afdalen naar de voet van de Tourmalet.
Eten onderweg, nog wat drinken en starten met weer 17 kilometer klimmen en 1600 meter hoogte overbruggen. Van 20 graden op de vorige top was het nu ineens dik 30 graden geworden, dat verteerde ik heel slecht. Geen eten meer naar binnen te krijgen, geen drinken meer kunnen verdragen, een gelletje proberen en bijna je maag omkeren. Tijd om even te stoppen.
In de schaduw zitten naast 2 andere dode vogeltjes en even de hartslag laten zakken. Eten naar binnen, drinken en toch weer door.
De percentages van de klim liepen op naar 10% en hier heb ik meerdere keren gedacht, ik stop hiermee. Waar ben je in godsnaam mee bezig? Maar ja, je bent er toch dus je gaat maar weer door…
4 Kilometer onder de top kom je in een skidorpje en daar ben ik even gestopt voor een broodnodige sanitaire stop. Dat hielp wonderbaarlijk want de laatste 4 kilometer voelden eigenlijk wel weer goed ondanks dat het erg steil was, de temperatuur was inmiddels ook weer gezakt en dat hielp ook mee.
Op de top de laatste keer de voorraden aanvullen en wederom werd er positief op me ingesproken door Robert.
Stopt de Garmin er eerder mee dan ik?
Een melding op mijn Garmin verscheen, nog maar 20% van mijn batterij over. Het gaat er om spannen of hij het vol houdt tot de finish dus vol gas de afdaling in. Snelheden van bijna 80 maar hier vond ik het verantwoord omdat ik deze afdaling al een keer gereden had. Na de afdaling nog een stuk door het dal om naar de voet van de Hautacam te gaan, daar met een Italiaan samen gewerkt om nog een beetje op reserve te kunnen rijden en toch tempo te kunnen houden.
“Hangend op mijn fiets hoor ik iemand heel hard remmen. Erik! “
Op de laatste klim was het beste er toch al wel vanaf, inmiddels ruim 9 uur onderweg. Met mijn nieuwe Italiaanse vriend de gehele klim stuivertje gewisseld en daar toch ook nog wel lol om kunnen hebben. Tijdens de klim kwamen de eerste bekenden al weer naar beneden. Rim met goud op zak zag niks meer in de euforie, daarna bemoedigende woorden van Kristof en Jory met ook een gouden medaille om de nek. Vervolgens kwam een kilometer of 7 onder de top Ferry met een gouden tijd langs (door nog onduidelijke oorzaak is dat verkeerd geregistreerd door de organisatie maar daar is het laatste woord nog niet over gezegd). Hij bood me aan om nog even samen met me op te rijden maar op enigszins botte wijze liet ik weten liever alleen door te gaan, bedankt voor de support en nogmaals excuus Ferry!
Een paar kilometer later heb ik een laatste stop gemaakt, ik moest echt nog even van de fiets af want alles deed zeer. Hangend op mijn fiets hoor ik iemand heel hard remmen. Erik! Helemaal kapot en met kippenvel van de kou op zijn armen sprak hij me nog moed in voor de laatste loodjes en ben ik weer onderweg gegaan. Thanks voor de support!
Die laatste kilometers waren een ware hel. Het lichaam wilde al lang niet meer en de geest had er ook niet bijster veel zin meer in. De Italiaan kwam me nog een keer inhalen. Ja, maar dat ging zomaar ff niet. Verdomme, terugschakelen en nog een keer vol op de pedalen. Hij riep bravo en ik heb hem niet meer terug gezien.
De top kwam in zicht en dat was maar goed ook. Na 11 uur en 10 minuten reed ik over de finishstreep en kon ik deze helse tocht als volbracht afvinken. Kapot en moe maar toch ook wel trots op mezelf.
Als afsluiter van de week nog even een paar biertjes gedronken bij het hotel met alle gezellige mensen. Een goede beloning van een top week! Mijn reisgenoten wil ik nog even bedanken voor alle wijze lessen, het stinken, het snurken maar vooral voor de gezelligheid! En ook Tour de Vacance wil ik nogmaals bedanken. Gedurende de week hebben jullie ons in de watten gelegd en alles tot in de puntjes geregeld.
Tijdens de Marmotte waren jullie een grote steun met niet alleen de bevoorradingstassen maar ook de positieve support.
Fietsbegeleiders, chauffeurs in volgwagens, fotografen, mechaniekers, Ester en Robert, bedankt!
En dat was eens maar nooit weer!
Tenminste, dat zei ik gisteren….
Marmotte Pyrénées veteraan.
Wat een mooi verslag Patrick, Trots op jullie!
Met veel plezier gelezen, mooi verhaal over afzien maar toch niet opgeven, hulde!