23Shares

Marmotte 2015 verslag van drie Windmolens (Adrie Vissers – Ad Bolwerk – Ton van Tuijl) en een ex-Windmolen (Antoon van de Cruijsen) die op 4 juli de Marmotte gefietst hebben.

Dag 1: Aankomst

We hadden de reis geboekt via Tour de Vacance. Een geheel verzorgde reis die we iedereen kunnen aanraden. Geheel verzorgd wil zeggen: Appartement – Vol pension – Trainingsprogramma – Startbewijs Marmotte – Bevoorradingsservice Marmotte. De reis naar Villard Reculas was ruim 1000 kilometer. Villard Reculas is een mooi rustig dorpje wat op 1300 meter hoogte ligt. 3 kilometer van bocht 6 van de l’Alpe D’Huez. Eenmaal aangekomen in ons appartement waren we onder de indruk van ons uitzicht.

Dag 2: Col d’Ornon

We moesten om 9.30 uur verzamelen voor ons eerste trainingsrondje. Er waren drie groepen, een langzame groep, een snelle groep en een groep die daar tussenin zit. We wisten niet wat er allemaal te wachten stond, dus we hadden ons in de middelste groep laten indelen. We daalden eerst een kilometer of 8 naar beneden, een stukje vlak en daarna de beklimming van de Col d’Ornon. Een mooie beklimming om er rustig een beetje in te komen. 12 kilometer, niet zo stijl met een gemiddeld stijgingspercentage van ongeveer 6 procent. Toon kampte met wat rugklachten en deed het rustig aan. De andere drie Windmolens klommen zij aan zij met de begeleiding naar boven en kwamen nog redelijk fris op de top aan. Daar was door de organisatie een geweldige pauze plaats ingericht met koek, banaan, genoeg drinken en zelfs pannenkoekjes met Jam. Hierna volgde een mooie afdaling (volgens Ton zijn er die niet) richting de voet van de Alpe D’Huez. Die werd beklommen tot bocht 6 en daarna nog drie kilometer terug naar het appartement. Toon vond het bij bocht 6 genoeg en ging met de rest van de groep mee naar het appartement. Zijn rug baarde zorgen voor de rest van de week. De drie andere hadden nog iets over en klommen verder naar de top van de Alp. Uiteindelijk zat dag 1 erop met 68 kilometer op de teller en ruim 2200 hoogtemeters.

Dag 3: Col du Glandon

Deze dag stond de zwaarste oefenronde op het programma. We zouden starten in Bourg d’Oisans en dan naar de top van de col de Glandon. Een klim van ruim 26 kilometer met steile stukken van 12 procent. Het was bloedheet maar dat mocht de pret niet drukken. We moesten alvast wennen aan de temperatuur want zaterdag zou het zomaar eens tegen de 40 graden kunnen worden. Ad, Adrie en Ton gingen weer lekker en kwamen weer als één van de eersten boven.

Antoon was tot 3 kilometer van de top gekomen maar toen ging het echt niet meer en draaide om, om alvast aan de afdaling te beginnen. Dat ging helemaal mis want twee klapbanden in de afdaling daar wordt je niet vrolijk van. Ad, Adrie en Ton begonnen ook maar aan de afdaling. Ad en Adrie gingen als een speer en snelheden van 80 kilometer per uur tikten ze gemakkelijk aan. De drie hadden uiteindelijk nog niet genoeg en besloten om de Alpe D’Huez tot bocht 6 te beklimmen om dan richting appartement te gaan. Met ruim 90 kilometer in de benen en 2500 hoogtemeters kwamen ze moe maar voldaan aan.

Dag 4: Balkonroute

Deze dag gingen we het al een beetje rustiger aan doen in verband met de zware tocht van aanstaande zaterdag. Vandaag de balkon route. 55 kilometer en 1400 hoogtemeters. Antoon ging het weer proberen (een echte wielrenner geeft nooit op) maar nu had hij weer pech. We begonnen met een afdaling en na drie kilometer weer een klapband. Nu was het mooi geweest en hij wilde net omkeren om terug te gaan naar appartement. Toen kwam de materiaalwagen van de organisatie en het probleem werd verholpen met een geheel nieuw wiel. Uiteindelijke reden van de drie klapbanden was dat het velglint niet goed was. Ondanks de splinternieuwe wielen…… Het was weer een prachtige route met schitterende vergezichten. De pauze plek was weer zeer goed geregeld en moe maar voldaan kwamen we weer in ons appartement aan.

Dag 5: Ophalen Marmotte startbewijs

Er stond een kleine route op het programma die zo goed als vlak zou zijn. Wij kozen ervoor om onze tickets op te halen boven op de Alpe D’Huez en daarna rustig af te dalen en zo mooi een beetje uit te rusten.

Dag 6: Rusten!

Dit was een absulute rustdag. De route van de Marmotte was anders dan andere jaren. Dit kwam omdat er een tunnel na de top op de Galibier op instorten stond dus dit heuveltje konden we niet over. We besloten om met de bus daar naar toe te rijden om zo ook de top van de Galibier gezien te hebben. Na anderhalf uur in een snikhete aute gezeten te hebben besloten we om de tocht maar af te buigen om zo via de Col de Mollard (die ook nu in de route zat) en de Col de Croix de Fer ( ook op de route) naar ons appartement te rijden. Eerst nog een lekkere bord spaghetti bij een plaastelijke restaurantje.

De verdere rit was indrukwekkend. De Col de Mollard was veel steiler als verwacht (uiteindelijk bleek dat we hem van de verkeerde kant beklommen hadden) en de Croix de Fer was echt beangstigend. De laatste 6 kilometer waren pal in de zon met 10 tot 12 % stijgingspercentage. We waren er helemaal stil van geworden. Ad bleef nog het rustigste, gewoon goed indelen en zorgen dat je wat over hebt….Ad met zijn loopmarathon ervaring probeerde ons gerust te stellen maar dat lukte niet echt. De vraag ging al, wie heeft dit krankzinnige idee gehad om deze tocht te doen. Ton was diegene met het idee maar deze gaf Antoon de schuld dat hij ons had moeten weerhouden van deze gekheid omdat hij al de Marmotte gereden had een aantal jaren terug en hij had ook twee maal Alpe d’Huzes gereden. Hij wist dus waar we aan begonnen. We luisterden maar naar Ad en probeerden rustig te blijven……. Bij het appartement aangekomen werden de fietsen geprepareerd en de bevooradingszakjes klaar gemaakt. De hele week hadden we geweldig eten en zo nu de dag voor de tocht ook weer. Een geweldig pastabuffet stond weer klaar en dat ging er wederom goed in!!!!!

Dag 7: La Marmotte 2015

De dag van de tocht. Antoon had besloten om jammer genoeg de tocht niet te fietsen in verband met zijn rug. Een moeilijk maar wijs besluit. Hij zou wel starten net als de rest maar zou in de buurt van het appartement blijven fietsen zodat als het echt niet ging hij gemakkelijk terug kon. Dat hij een echte bijter was dat wisten we al, maar op het eind van de dag hij toch nog 140 kilometer gefietst en als laatste nog de Alpe D’Huez beklommen!!!! De andere drie gingen rustig van start, want ze wisten wat er komen zou. De verzengende hitte in combinatie met de zwaarte van de tocht zou een ware uitputtingsslag worden. We werden ook gewaarschuwd dat de tocht zwaarder was dan normaal, gezien de hitte maar ook omdat de route als zwaarder stond aangeschreven. Andere jaren zit er nog een stuk vlak in maar nu alleen maar op en neer.

We hadden als doel gesteld om de tocht uit te rijden maar ons kennende, toch het liefst zo snel mogelijk. We startten rustig en tot halverwege de Glandon waren we alle drie nog bij elkaar. Adrie had als strijdplan om zo lang mogelijk achter de kont van Ad te hangen, dan zou het goed komen. Boven op de Glandon waren Ad en Adrie nog samen. Ton was eerder boven maar gezien zijn daal- kwaliteiten zou het onderaan de zeer gevaarlijke afdaling weer ongeveer bij elkaar kunnen komen. We hadden afgesproken ook niet op elkaar te wachten, iedereen zou het op zijn eigen tempo moeten doen.

Na de Glandon kwam het verschrikkelijk mooie klimmetje de Col Montvernier. Het is maar ruim drie kilometer, maar pal in de zon van haarspeldbocht naar haarspeldbocht, verschrikkelijk zwaar. Dit jaar ook voor het eerst in de Tour de France. Daarna een korte afdaling met een stuk vals plat omhoog en omlaag langs een grotere weg. Ongelofelijk dat daar fietsers overheen mogen. Daarna de Col de Mollard, gelukkig niet de weg zoals de dag ervoor maar wel 16 kilometer lang rond de 7 a 8%. De afdaling van de Mollard zag er in de auto indrukwekkend uit maar deze viel op de fiets toch mee. Lang genieten konden we niet want de Croix de Fer wachtte. Even daar omhoog fietsen zou wel lukken maar als je 100 zware kilometers in de benen hebt wordt het steeds zwaarder. Ton was Adrie en Ad sinds de Glandon al kwijt en reed steeds alleen. Adrie en Ad zaten nog steeds bij elkaar. Op de Coix de Fer ging het nog steeds goed met alle drie maar Adrie deed het wat rustiger aan want, de verschrikkelijk Alpe D’Huez zat er ook nog aan te komen. Adrie liet Ad dus ook gaan. In de afdaling gingen deze beide heren weer als een speer naar beneden. Aan de voet van de Alp pakte Adrie jammer genoeg de verkeerde afslag op een rotonde en verspeelde hierdoor wat tijd. Op Alpe D’Huez was het ook weer bloedheet. De organisatie had genoeg waterpunten en Adrie en Ad doken zelfs een waterbak met water dat rechtstreeks uit de bergen kwam in. De krachten vloeiden weg en voor Ton was het de laatste drie kilometer harken om boven te komen. Ad ging nog steeds lekker en Adrie was ook nog steeds tevreden hoe het ging.

Alle drie hebben ze de tocht uitgereden. Slechts 60% van de 7500 starters haalden de finish. Na dat gehoord te hebben waren de drie heren nog trotser op hun prestatie. In het appartement genoten ze nog na over de tocht maar ze zaten wel met een dilemma. Het zwarte gat. Een heel jaar voor getraind en nu bereikt wat ze wilden… wat nu???? Er werd al weer van alles geroepen maar eerst maar eens genieten van deze prestatie. Om een heel lang verhaal kort te maken. Jammer dat Antoon de tocht niet heeft kunnen fietsen maar hij heeft ondanks zijn opspelende rug lekker gefietst en getraind. Adrie, Ad en Ton waren zeer tevreden over hoe het gegaan was. Vorig jaar was Ad en Adrie al in het hooggebergte geweest maar dit was toch andere koek. Voor Ton was het compleet nieuw maar het klimmen ging hem goed af en de laatste dag daalde zelfs hij na vele tips in de beugels.

Het was een geweldig week waar niet alleen veel gefietst is, maar ook gehuild van het lachen van de slappe klets. Heerlijk gegeten alle dagen. Tour de Vacance kunnen we iedereen aanraden, alles tot in de puntjes geregeld. Het was geweldig, maar wat wordt het volgend jaar……………

23Shares