38Shares

Voor sommige renners betekent het fietsen van La Marmotte meer dan een sportief doel. Lees het prachtige verhaal van Geert van Driessche. Van het opnieuw oppakken van de fiets, kiezen van het doel…tot de dag van de Marmotte zelf.

“Iedereen heeft wel 1 of andere reden om deel te nemen aan de marmotte: de ultieme uitdaging, prestige, mooie tijd neerzetten, weddenschap en meer.
De meeste deelnemers hebben evenwel bijna unaniem 1 eigenschap gemeen: het zijn bijna allemaal geoefende fietsers die reeds jarenlang kilometers vreten en beschikken over een degelijke jarenlange basis.

Mijn verhaal wijkt hiervan enigszins af:
Op 15 maart 2012 stond er op de kilometerteller van mijn omgebouwde mountainbike amper een paar km waarbij ik jaarlijks nog geen 100 km reed en dit vooral wegens totaal tijdsgebrek en andere sportieve doelen die zich afspeelden in de basketbalwereld en dat al meer dan 30 jaar, eerst als speler en later als coach.

In februari 2012 is mijn leven ingrijpend veranderd door familiale omstandigheden. Hierdoor ben ik in een diepe mentale put gesukkeld en was ik nog een schim van de vroegere zelfverzekerde sportieve ik.
Een oude vriend heeft mij toen gecontacteerd gezien hij de aftakeling niet verder kon aanzien en stelde voor om met zijn fietsgroep eens mee te rijden om mijn gedachten te verzetten.
Na veel aarzelen heb ik toegestemd, doch ik diende snel vast te stellen dat deze groep, die al jarenlang fervent fietste, veel te hoog voor mij gegrepen was. Ik diende elke rit tot diep in het rood te gaan…….en voelde mij lichamelijk achteruit gaan ipv progressie te maken.

Het dieptepunt was mijn deelname aan de Van Peteghem Classic in het voorjaar 2012 alwaar ik hopeloos leeg gereden en uitgeput aan de finish ben gekomen. Op dat moment was mijn besluit genomen en wenste ik nooit meer op een fiets te kruipen en besloot ik maar weer dieper in mijn put te kruipen. De volgende ochtend heb ik mezelf de vraag gesteld of ik mezelf ten gronde wou richten of zou trachten mijn leven weer op de rails te krijgen.

Het Doel

Ik heb voor de laatste optie gekozen….Ik heb me voor mijn 54 verjaardag een Eddy Merckx koersfiets gekocht en me voorgenomen om door te bijten en meer dan ooit te trainen om te trachten een iet of wat degelijke fietser te worden.

De daaropvolgende maanden heb ik verschrikkelijk afgezien in het zog van mijn koersmaten. Door mijn gedrevenheid haakte ik nu niet langer meer af en beetje bij beetje voelde ik me iets sterker worden.
Elke sportman maakt doelstellingen, ik ook dus… Ik wou in juli 2012 eens de Mont Ventoux beklimmen ondanks het feit dat ik nog amper een helling had opgereden en nog maar paar maanden fietste.
Uiteindelijk heb ik tijdens mijn verlof in zuid Frankrijk van juli 2012 tot drie maal toe de mont ventoux beklommen met een best tijd van 1,50 u. Ik voelde dat ik geen rasklimmer was en ben, maar genoot van de kilometers lange klim die ik op wilskracht en karakter tot een goed einde bracht. Bij mijn terugkeer in België was ik zo verzot op het fietsen dat ik in een impulsieve reactie de beslissing heb genomen om in 2013 deel te nemen aan de marmotte.
Ik zie nog de lacherige en zelfs verbijsterde gezichten van mijn omgeving die zich duidelijk afvroegen of ik ergens een zonneslag had opgelopen.

De voorbereiding

Vanaf augustus 2012 is mijn persoonlijke voorbereiding voor de marmotte 2013 begonnen waarbij ik meerdere dagen per week meestal solo ging fietsen, ook tijdens de lange en koude winter van 2012-2013.
Mijn omgeving heeft me waarschijnlijk meermaals gek verklaard, zeker wanneer ze hoorden dat ik me einde december ook effectief had ingeschreven voor deelname aan de marmotte 2013. In mijn fietsgroep was er 1 persoon die de marmotte ooit had gereden, nl een fantastische sportman die triatlons deed en over een stel klimmersbenen beschikte om u tegen te zeggen.

De lente van 2013 was zeker niet uitnodigend om veel te trainen vooral door het lange slechte weer met regen-koude en vooral veel wind. Via deelnames aan de ronde van Vlaanderen,de Van Peteghem classic, de Ph.Gilbert classic,de grinta Doornik, la Fleche de Wallonië,Tour de Namur en Tongeren Classic probeerde ik me klaar te stomen voor het ultieme doel. In geen enkele rit heb ik de 2500 hoogtemeters overschreden.

Op 14 juni 2013 ben ik afgezakt naar de Alpen om daar op 2 dagen de Col du Glandon, de Telegraphe en de Galibier te beklimmen. De top van de Galibier was toen zelfs nog niet bereikbaar wegens te veel sneeuw! Tijdens de beklimming van deze cols heb ik me meermaals afgevraagd wat ik daar deed en sloeg voor het eerst enige twijfel in mijn hart over mijn slaagkansen. Op dat ogenblik heb ik mijn doelstelling enigszins aangepast en besloot ik dat het bereiken van de voet van Alpe d’huez al als een groot succes mocht beschouwd worden voor mijn eerste deelname. Met deze gedachte ben ik teruggekeerd naar België.

Hoe dichter de rit van 6 juli naderde hoe groter mijn twijfels en zelfs angst toenamen, temeer daar ik die dag geheel alleen zou zijn: geen supporters, geen afzonderlijke bevoorrading, geen morele steun of schouderklopje onderweg, kortom een stap in het duister…

La Marmotte

Op 5 juli ben ik aangekomen in Bourg D’Oisans en diende ik mijn startbewijs af te halen op de top van Alpe D’Huez. Deze col had ik nog niet verkend en ben ik die dag met de wagen opgereden. Mijn koersmaten hadden me gewaarschuwd voor deze laatste col en toen ik er met de wagen op reed, begreep ik waarom. Aan de 21 bochten leek geen einde te komen en vanuit de wagen leek hij veel langer en steiler dan de Glandon of Galibier. Aldaar stelde ik andermaal mijn ambitie bij en hoopte ik gewoon voor 6 u de voet van Alpe D’Huez te bereiken om daar mijn tocht voor dit jaar te beëindigen. De beklimming zette ik definitief uit mijn hoofd.

De nacht voor de rit heb ik geen oog dicht gedaan. Om 7.30 u stond ik in het centrum van Bourg D’Oissans om met verbazing te kijken naar de eerste duizende fietsers die intussen vertrokken waren en dit aan een supersnelheid. Ik had me voorgenomen van bij de aanvang mijn eigen tempo te rijden en me niet te laten meeslepen door de hongerige meute.

Geert Van Driessche op de top van Col du Glandon

 

Uiteindelijk kon ik me ver als laatste om iets na 8 u in het zadel zetten. Wat een schitterende ervaring om als 1 van de 9000-10000 deelnemers tussen een haag van klappende mensen te kunnen vertrekken terwijl de opkomende zon over de bergen piepte en de kilte van de morgend langzaam verdreef…kippenvelmoment

Mijn oorspronkelijke bedoeling om niet met de meute mee te fietsen verdween evenwel even snel als de zon opsteeg en na amper 10 km net voorbij Allemont begon reeds de beklimming van de Glandon. Ik was blij deze col 3 weken ervoor al te hebben verkend en wist dan ook wat me te wachten stond. De steile afdaling in het midden van de beklimming met nadien onmiddellijk na de bocht gevolgd door een superlang steile klim was voor velen een obstakel. Er werd te laat naar het binnenblad geschakeld waardoor er een paar voor mij direct tegen de grond sloegen.

Daar waar ik aanvankelijk vreesde tijdens de eerste klim door iedereen onherroepelijk gelost te zullen worden, diende ik tot mijn verbazing vast te stellen dat ik vlot het tempo kon volgen tot de top van de Glandon. Aldaar terecht gekomen in een toch wat onoverzichtelijke chaos van honderden fietsers op zoek naar eten en drank.
Na een kwartier tevergeefs wachten op eten ben ik aan de afdaling begonnen. Ondanks het neutraliseren van de tijd en de waarschuwing voor de technisch gevaarlijke afdaling heb ik talrijke kamikazes gezien die als gekken op risico voor eigen leven maar ook dat van anderen naar beneden doken. Ik ben absoluut geen angsthaas als het op dalen aankomt, integendeel zelfs, maar wat ik hier heb gezien tartte soms elke verbeelding! Het resultaat liet dan ook niet lang op zich wachten waarbij ik meerdere fietsers waarvan 1 roerloos in de berm heb zien liggen.

In het stuk vals plat richting De Telegraphe heb ik me kunnen nestelen in een groep van 40 renners en heb ik de tijd genomen om wat te eten en te drinken en te recupereren.
Net voor de aanvang van De Telegraphe was er een nieuwe waterbevoorrading alwaar het weer eindeloos aanschuiven was voor een bidon water. Uiteindelijk heb ik deze bevoorrading ook laten schieten omdat ik vreesde niet voor 6 u aan te komen aan de voet van Alpe D’Huez.
De klim van De Telegraphe verteerde ik zonder noemenswaardige problemen behoudens de zon en de warmte die steeds erger en erger werd. Op de top was ik dan ook door mijn watervoorraad en diende ik aan te schuiven in een lange rij. Uiteindelijk ben ik in het plaatselijke restaurant water gaan kopen om verder tijdverlies te vermijden.

In Valloire gelijkaardige taferelen en dan maar bij de kruidenier wat bananen gekocht om nadien aan de beklimming van de Galibier te beginnen. De warmte werd intussen zo erg dat ik de eerste slachtoffers langs de weg zag sneuvelen. Ook ik kreeg het hier moeilijk vooral de laatste 7 km waren zeer zwaar door de hitte. Toen ik de top bereikte was mijn lichaam volledig verkrampt en kon ik amper van mijn fiets, laat staan stappen! Ik vreesde dat mijn deelname hier reeds zou eindigen. Nogmaals bevestigde ik voor mezelf dat ik zeker Alpe D’Huez niet meer zou beklimmen. Op de top heb ik dit dan ook aan mijn vriendin in België laten weten. Vervolgens heb ik ruim 40 minuten genomen om te eten en te drinken en de verkrampte spieren wat tot rust te laten komen, wat evenwel niet echt lukte. Uiteindelijk heb ik de afdaling aangevat. Tijdens deze zalige afdaling en ondanks de opstekende tegenwind voelde ik de kracht in mijn benen en lichaam terugkeren.

Van grote fietsgroepen was al lang geen sprake meer. Ik zette me op kop van een aantal enkelingen en creëerde zo een kleine groep om samen de weg naar Bourg D’Oissans te overbruggen. Op de 2 hellingen onderweg moest ik de rol lossen maar kon nadien weer aansluiten en zelfs mijn deel van het kopwerk verrichten.

Uiteindelijk slaagde ik erin om iets voor half 5 reeds aan te komen aan de voet van Alpe D’Huez, dus ruim anderhalf uur dan voorzien. Aldaar heb ik een halfuurtje de tijd genomen om te eten en te rusten vooraleer de weg richting hotel te nemen.
Op dat ogenblik kreeg ik evenwel synchroon een aantal sms’jes van fietsvrienden in België en van mijn vriendin om me aan te moedigen en de klim toch aan te vatten.
Uiteindelijk heb ik al mijn moed bijeengeraapt en mijn weigerende spieren genegeerd en ben ik toch begonnen aan de laatste klim.
De hitte was intussen bijna ondraaglijk geworden en in elke van de 21 bochten zag ik fietsers staan,zitten en uitgeteld liggen. Ik heb mezelf verplicht na 5 en 10 km een rustpauze in te lassen om uiteindelijk na minder dan 10 uur effectief fietsen de top van Alpe D’Huez te bereiken.

Er zijn geen superlatieven mogelijk om mijn gevoel te beschrijven toen ik tussen de mensenzee de aankomst overschreed. Er zijn er ongeveer 5000 voor mij aangekomen maar ik voelde me op dat ogenblik even de numero UNO van de wielerwereld. Ik had mijn omgeving maar vooral mezelf bewezen dat ik werkelijk beginnend van nul zo een zware rit tot een goed einde kon brengen waarbij ik op die manier ook mijn persoonlijk leven had overwonnen en klaar was om een nieuw leven te beginnen. Toen ik ’s avonds laat de afdaling richting hotel aanvatte en nog slechts met moeite op mijn zadel kon zitten wegens een volledig bebloed achterwerk, besliste ik dat dit mijn eerste en laatste deelname zou zijn aan de marmotte.

Intussen zijn we drie weken en 2 beklimmingen van de mont Ventoux verder en heb ik mijn uitdaging voor 2014 al vastgelegd. Ik ga weer deelnemen aan de Marmotte en nu trachten met de opgedane ervaring en kennis een mooie tijd neer te zetten, wat zeker mogelijk moet zijn.

Bedankt

Ik wil tenslotte enkele mensen bedanken zonder wie ik dit nooit had kunnen bereiken:
Vooreerst mijn fietsvrienden uit Lede en in het bijzonder Geert Uyttenhove die me in de groep heeft opgenomen. Verder bedank ik mijn lieve kinderen Lynn en Tim die me steeds zijn blijven steunen in de recente moeilijke periode.

Tenslotte wil ik vooral mijn vriendin Eva bedanken uit de grond van mijn hart om er gedurende deze periode steeds te zijn en mij te steunen en in mij te geloven en mij aan moedigen.

See ya in 2014 Marmotte!!
Geert VD”

38Shares